مقاومت صوتی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مقاومت صوتی (انگلیسی: Acoustic impedance) یا امپدانس صوتی، از کمیت‌های فیزیکی است، که در طراحی مبدل‌های فراصوتی، ارزیابی میزان جذب صوت در مواد و نیز در محاسبه طول امواج صوتی و بازتاب آن، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

امپدانس صوتی[ویرایش]

به دلیل خاصیت سینوسی صوت، امپدانس صوتی ظاهر می شود. دو نوع امپدانس در محاسبات وارد هستند:

  • Z: امپدانس خطی که واحد آن ریل در مترمربع است.
  • z: امپدانس حجمی که واحد آن ریل است.

منابع[ویرایش]