پرش به محتوا

لینوکس توکار

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

لینوکس توکار به استفاده از لینوکس در رایانه‌های توکار گفته می‌شود، مانند تلفن‌های همراه، پخش‌کننده‌های رسانه‌ای مانند پخش کننده‌های سی‌دی، دیوی‌دی، دستیار_دیجیتال_شخصی، رایانه‌های جیبی و دیگر ابزارهای الکترونیکی روزمره، ابزارهای شبکه، کنترل ماشین، خودکارسازی صنعتی، ابزارهای مسیریابی، و تجهیزات پزشکی. بر اساس برآورد شرکت توسعهٔ ونتور ۱۸٪ مهندسین ابزارهای توکار از گنو/لینوکس استفاده کرده‌اند.[۱]

توسعه[ویرایش]

لینوکس برای پردازنده‌های مختلفی آماده شده‌است همچون سی‌پی‌یوهای ARM, AVR32, Blackfin, ETRAX CRIS, FR-V, H8300, IP7000 M32R, m68k, MIPS, mn10300, PowerPC, SuperH, or Xtensa و از آن به عنوان یک جایگزین سیستم عامل‌های اختصاصی و انحصاری و زنجیرهٔ ابزار، استفاده شده‌است.

فایده‌ها[ویرایش]

فایدهٔ استفاده از لینوکس توکار بر سیستم عامل‌های توکار مالکیتی شامل این موارد می‌شود:

  • نبود حق امتیاز یا پرداخت برای مجوز
  • هستهٔ پایدار
  • پشتیبانی‌ای که محدود به کارمندان یک شرکت خاص نرم‌افزاری نمی‌وشد
  • امکان تغییر و باز نشر کد منبع

منابع[ویرایش]

  1. «Linux still top embedded OS». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۹ مه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۲۹ مه ۲۰۱۲.

خواندنی[ویرایش]

  • Weinberg, Bill (July 2008). Uniting Mobile Linux Application Platforms (PDF). LinuxPundit.com. p. 18. Archived from the original (PDF) on 16 February 2012. Retrieved 7 November 2010.

پیوند به بیرون[ویرایش]